Wilde dieren in de duinen

Het verwondert me weleens hoeveel wilde dieren je kunt tegenkomen op een middag wandelen door de Waterleidingduinen.

Op 14 augustus j.l. zagen we kort na binnenkomst via de ingang Unicum deze zeker 8 cm lange rups. Ik herkende hem van plaatjes, maar had hem nooit eerder in levende lijve ontmoet: de wilgenhoutrups. Deze rups leeft twee á drie jaar verborgen binnenin takken en stammen van bomen (vooral wilgen, iepen en populieren) en de enige keer dat je hem kunt zien is als hij de boom verlaat om te gaan verpoppen.

Foto H. Reemeijer © 2011

Vervolgens zagen we een buizerd, een aantal jonge padden en snoeken. De eerste snoek stond in snelstromend water en was moeilijk te fotograferen, maar de tweede die we zagen lag te rusten op de zandbodem van een ondiep kanaal (zie foto). Het lichte vlekje op zijn rug is waarschijnlijk een wond.

Verder ging de wandeling. We bezochten de (tam geworden) vossen, die jongen hadden. Een jong begroef een stukje voedsel. Daartoe groef hij met zijn voorpoot een gat, legde het voedsel erin en maakte het gat dicht door er met zijn snuit zand overheen te schuiven. Natuurlijk zagen we weer veel damherten: hinden met jongen, en groepen mannetjes. De moeflons in hun omheining lieten zich ook even zien en in een boom zagen we een grote bonte specht.

Natuurlijk moet ik de vele sprinkhanen niet vergeten, die op sommige plekken bij iedere stap die we deden opsprongen. Bij enkele daarvan viel ons een blauwe kleur op: dat waren blauwvleugelsprinkhanen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de aalscholvers, waterjuffers, hommels, krakeenden en noem maar op.

Foto Didier Descarens

Eén diersoort dat veel in de duinen voorkomt zijn we niet tegengekomen: de teek. Geen van ons betreurde dat gemis.

Vos als fotomodel

Normaal gesproken, als ik ergens een vos zie lopen, dan bevindt hij zich op grote afstand en verplaatst zich snel als een roodachtige schim door mijn blikveld. Nooit heb ik een vos daarom goed kunnen bekijken.

Wat schetst mijn verbazing daarom op zondag j.l.?

Op een plekje in de Amsterdamse Waterleidingduinen lag een vos zich te koesteren in de zon. Niets bijzonders, denk je. Maar … er stond een aantal fotografen omheen die ijverig aan het klikken waren. Deze vos was aan het werk als fotomodel.

Onze vriend W, die ons naar deze plek had gebracht, wist dat er nog twee vossen waren, die zich, net als deze, hadden omgeschoold tot fotomodel. Hun beloning: hondenbrokjes, stukjes brood, of wat men zoal voor eetbaars bij zich heeft.

En ja, de zonnende vos stond even later op om zijn beloning op te eisen.

Tja ...

Hoewel ik nu voor het eerst een vos van dichtbij kon bekijken en eindelijk eens kon zien hoe mooi getekend zijn vacht is, had ik toch gemengde gevoelens over de aanblik van deze tam geworden en volgevreten vos. Ook de boswachter was er niet blij mee, hoorden we van W. Als we W mogen geloven, zou de boswachter het liefst de voerende mensen willen beboeten, maar helaas, dat kan niet: het voeren van wilde dieren is nu eenmaal niet verboden. En dat is maar goed ook, anders zouden we 's winters de hongerige vogels niet meer mogen bijvoeren.

En toch ... ik hou gemengde gevoelens over het voeren van de vossen.