Wilgenstippelmot deel 3

Gisteren ging ik weer eens kijken bij de wilgen die eind mei-begin juni waren ingepakt en kaal gevreten door rupsen van de wilgenstippelmot (zie deel 1). Zoals ik had verwacht, zaten de bomen alweer vol in het blad. De zijde zat echter nog overal aan de stammen, takken en twijgen vastgeplakt.

Maar, waar eerst grote groepen rupsen te zien waren, vond ik nu achtergebleven poppenhuidjes: de volwassen wilgenstippelmotten waren uitgekomen. Enkele, zoals het motje op de foto, bleken verstrikt te zijn geraakt in de zijde die zijzelf, als rups, hadden gefabriceerd.

Ook liepen er verrassend veel sluipwespen rond, die sprekend leken op het exemplaar dat ik thuis had 'uitgebroed' (zie deel 2). Omdat de wespjes constant heel en weer liepen, was het mij helaas onmogelijk om ze digitaal vast te leggen.

Wilgenstippelmot deel 2

Negen dagen later, op 17 juni, ging ik weer eens kijken naar de ingepakte wilgen. Op het eerste gezicht leek er niet veel veranderd, totdat ik de bomen nauwkeuriger onderzocht: hier en daar ontvouwde zich een klein, zacht-groen blaadje. Ik kon nu met zekerheid vaststellen dat de bomen inderdaad wilgen waren.

Ik liep om de stammen heen en zocht naar rupsen. Daar waren ze, in groten getale. Het is altijd weer verbazend hoe je eerst niets ziet en als je na wat speurwerk eindelijk vindt wat je zoekt, je het gevondene dan ineens overal ziet. Zo verging het mij dus met de rupsen.

Ze zagen er anders uit dan voorheen, want ze waren massaal aan het verpoppen: ze werden korter en dikker en diverse waren al in een volledige pop veranderd. Helaas had ik geen camera bij me, daarom nam ik twee poppen mee naar huis - ook om te zien wat eruit zou komen, natuurlijk!



Al op 24 juni kwam de eerste pop uit. Tot mijn verbazing was het geen witte mot met zwarte stippels, zoals ik verwacht had, maar een sluipwesp! Deze pop was dus geparasiteerd. Zeer waarschijnlijk had de moeder van de uitgekomen wesp haar ei in een jonge pop gelegd. De uitgekomen wespenlarve vrat de inhoud van de stippelmotpop op, waarna hij zich zelf in de overgebleven huid verpopte en uiteindelijk als nieuwe wesp ter wereld kwam.

De andere pop is nu nog steeds niet uitgekomen. Ik heb daarom goede hoop dat hieruit wel een motje zal komen. Ik houd jullie op de hoogte.

Wilgenstippelmot deel 1

Op 8 juni j.l. fietste ik in Amsterdam over het korte fietspad dat de Sarphatistraat met het Entrepotdok verbindt, en daar zag ik iets bijzonders: de grote wilgen die daar bij elkaar staan, waren alle van beneden tot het topje van de kruin ingepakt in een fijn, wit zijde.



Even dacht ik dat de inpak-kunstenaar Christo bezig was geweest, maar toen viel mijn oog op de vele rupsen (ik was uiteraard afgestapt om de bomen te inspecteren). Er moeten er duizenden zijn geweest. De bomen waren volkomen kaal gevreten, geen enkel blaadje was gespaard. Van andere planten eromheen, o.a. de klimop die tegen een van de stammen groeide, was geen enkel blad aangevreten, ondanks dat ook deze planten in dezelfde zijde waren ingepakt.

Het was duidelijk: dit was het werk van de rupsen van de wilgenstippelmot, Yponomeuta rorrella.