Arme muis

Toen ik gisteravond gegeten had en mijn bord op het aanrecht wilde zetten, zag ik tot mijn verbazing een muis bovenop een pannendeksel zitten. Maar wat me nog meer verbaasde was dat het dier niet onmiddellijk wegrende toen ik op hem af kwam. Ik stopte, liep langzaam achteruit, terug naar de tafel, zette het bord weer neer en ging, nog steeds langzaam achteruit lopend, de huiskamer in om mijn fototoestel te pakken.

Terwijl ik me naar de keuken haastte, verwachte ik dat de muis intussen verdwenen was, maar nee, hij zat er nog.

Dat was verdacht. Ik maakte een foto en toen hij zelfs van de flits niet op de vlucht sloeg, wist ik het zeker: de muis was zwak, ziek of oud, of alle drie tegelijk.

Ik gaf het dier een beetje water, maar na één likje hield hij op met drinken. Ook van het stukje kaas dat ik hem gaf, proefde hij slechts. Ik maakte nog een paar foto's, terwijl ik me afvroeg wat ik met de arme muis zou aanvangen. Uiteindelijk deed ik hem in een bakje (hij liet zich gemakkelijk vangen) en zette hem buiten.

Enige tijd bleef hij onbeweeglijk zitten, en toen liep hij weg, waggelend en slingerend als een dronkaard. Arm dier...

Muis!

Op een dag in december van het vorige jaar, haalde ik de volle vuilniszak uit de bak en meteen viel er wat viezigheid op de grond. Geen wonder: er zaten twee gaten in de bodem, die, gezien de gekartelde randjes, het werk van een muis moesten zijn geweest.

De bak hing onder het aanrecht aan een deurtje dat van boven open ging. Heel handig, want dan kon je als je b.v. groenten schoonmaakte, de afval direct in de bak kieperen. De bak was bovendien altijd open, want vanwege de constructie paste er geen deksel op. Dat was al jaren zo en nog nooit had ik er een muis in gehad. Het deksel stond achter de bak op de grond. Misschien, dacht ik, had deze slimme muis die gebruikt als opstapje. Ik verwijderde hem, maakte alles rondom en in de bak schoon en hing de bak, leeg, terug.

Die nacht werden we wakker van een vreemd, ritmisch, getik. Ineens had ik het door: de muis was in de lege bak gesprongen en kon er nu niet meer uit. Ik hoopte dat hij snel moe zou worden. Maar nee, hij bleef maar springen. En springen... en springen... Omdat ik geen zin had om mijn schoenen en jas aan te trekken, met bak plus muis de trap af te gaan, de garage door te lopen om het dier op straat de vrijheid te geven, probeerde ik niet te luisteren naar de wanhoopssprongen van het arme dier. Natuurlijk lukte dat niet.

Na een slechte nacht stonden we op. Mijn vriend had het getik ook gehoord, maar niet geweten waar het vandaan kwam. Beiden keken we nu naar de muis die nog altijd niet moe was. 'Waarom heb je hem niet vrijgelaten?' vroeg hij. Ik wilde het hem uitleggen, maar bedacht toen dat ik niet naar beneden, naar de straat, had gehoeven. Ik had het dier aan de achterkant van mijn woning zo op het dak kunnen laten! Dat deed ik daarom nu maar meteen. De muis rende als een bezetene weg.

Een week later was de zak weer vol. Tot mijn schrik zat er weer een gat in, en terwijl ik ernaar keek, sprong er een dikke muis uit, even later gevolgd door een tweede. Beide verdwenen snel achter het aanrecht. Wat een slimme muis! En hij had zelfs een vriendinnetje meegenomen!

Sindsdien hangt de vuilnisbak niet meer aan het deurtje, maar staat hij in de keuken – met het deksel er stevig op!