Normaal gesproken, als ik ergens een vos zie lopen, dan bevindt hij zich op grote afstand en verplaatst zich snel als een roodachtige schim door mijn blikveld. Nooit heb ik een vos daarom goed kunnen bekijken.
Wat schetst mijn verbazing daarom op zondag j.l.?
Op een plekje in de Amsterdamse Waterleidingduinen lag een vos zich te koesteren in de zon. Niets bijzonders, denk je. Maar … er stond een aantal fotografen omheen die ijverig aan het klikken waren. Deze vos was aan het werk als fotomodel.
Onze vriend W, die ons naar deze plek had gebracht, wist dat er nog twee vossen waren, die zich, net als deze, hadden omgeschoold tot fotomodel. Hun beloning: hondenbrokjes, stukjes brood, of wat men zoal voor eetbaars bij zich heeft.
En ja, de zonnende vos stond even later op om zijn beloning op te eisen.
Tja ...
Hoewel ik nu voor het eerst een vos van dichtbij kon bekijken en eindelijk eens kon zien hoe mooi getekend zijn vacht is, had ik toch gemengde gevoelens over de aanblik van deze tam geworden en volgevreten vos. Ook de boswachter was er niet blij mee, hoorden we van W. Als we W mogen geloven, zou de boswachter het liefst de voerende mensen willen beboeten, maar helaas, dat kan niet: het voeren van wilde dieren is nu eenmaal niet verboden. En dat is maar goed ook, anders zouden we 's winters de hongerige vogels niet meer mogen bijvoeren.
En toch ... ik hou gemengde gevoelens over het voeren van de vossen.
