Hij was met vrienden wezen wandelen in de waterleidingduinen en op een pad op het eiland van Rolvers zagen ze deze vleugels liggen, te midden van wel honderd soortgelijke vleugels: een hele rij ervan en nergens restanten van de erbij behorende lichamen. Een andere wandelaar stond er ook naar te kijken. 'Opgegeten door muizen,' gaf hij als verklaring. 'Allemaal pas uit de laatste nimfenhuid gekropen libellen die hier op een kwetsbaar moment zijn overvallen.'
Dat kan heel goed. Insectenetende knaagdieren zullen zo'n sappig hapje niet laten gaan. Libellen leven als larven in het water en als de larve volgroeid is, kruipt hij het water uit en grijpt zich stevig vast aan een takje of stengel. De huid scheurt vanboven open en de volwassen libel komt hierdoor naar buiten. Zijn vleugels en lange achterlijf strekken zich uit en als de zon hem heeft opgewarmd, kan hij wegvliegen. In dit stadium zijn de libellen natuurlijk erg kwetsbaar en op dat moment moeten ze zijn overvallen door muizen of andere insecteneters. Dat er alleen vleugels zijn teruggevonden, komt omdat muizen en andere knaagdieren die insecten eten, de vleugels – en ook de poten – als oneetbaar laten liggen.
Een viervleklibel ©Leviathan1983; CC by-sa 3.0
Natuurlijk wilde ik proberen uit te vinden welke libellen dit waren. Ik zocht in mijn insectenboek, maar werd daar niet wijzer van, behalve dat geen van de afgebeelde libellen een vlek in het midden van de vleugels hadden. Op het internet vond ik eindelijk wat ik zocht: de vleugels leken sprekend op die van de veel voorkomende viervleklibel, oftewel Libellula quadrimaculata. Ik vertelde het mijn vriend en hoe reageerde hij? 'O ja! Dat zei die man ook: dat het viervleklibellen waren.'
