Ik zat gisteren bij mijn Frans balkonnetje dat uitkijkt op een binnentuin en een geteerd dak, toen ik een vliegende mier vlak bij me over dat dak zag lopen. Zo'n kleintje, dat op een wespje lijkt; een mannetje dus. Het was rond half vijf in de
middag, de lucht was grijs en de atmosfeer drukkend bij een temperatuur van rond de 26°C. Al spoedig zag ik meer gevleugelde mieren. Vreemd genoeg waren de meeste mannetjes. Ik liep het huis door en ging, met camera, via mijn schrijfkamertje het zinken dak op. Ook daar liepen veel vliegende mieren rond: een paar grote dikke vrouwtjes en veel kleine mannetjes.
Iets later op de avond, rond 7 uur, bevond ik me op het balkon van mijn vriend en ook hier vond ik veel vliegende mieren.
Aan de overkant van het kanaal, in een autoband die aan een woonboot hangt, was een meerkoetennest. Het nest was leeg. Even later zag ik beide meerkoeten zwemmen. Maar... geen jongen? Gedurende anderhalve week had ik het nest niet gezien. Zouden de jongen in die tijd zijn uitgekomen en nu al in de maag van een rat of reiger zijn beland, of 'gewoon' zijn doodgegaan? Ik zal het nooit weten.
Wat me aan de twee meerkoeten opviel, was dat ze constant om zich heen pikten op het wateroppervlak. Wat deden ze toch? Ineens wist ik het: ze pikten ongetwijfeld de vele op het water terechtgekomen vliegende mieren op! Een heerlijk hapje voor ze.
Interessant. Mooi verhaal
BeantwoordenVerwijderen